Wij geloven in de kracht van sport. In (top)sport en het bedrijfsleven is samenwerken en doorzettingsvermogen cruciaal voor het behalen van doelstellingen. Naast zijn werkzaamheden bij BlueOn, is onze Bram topsporter en probeert hij het beste uit zichzelf te halen, op en naast de fiets. In deze serie blogs neemt hij jullie mee in zijn ervaringen, overeenkomsten én verschillen tussen topsport en het bedrijfsleven. Veel leesplezier!
Hoi allemaal! Naast mijn werkzaamheden voor BlueOn, ben ik semi-professioneel wielrenner bij BEAT. Mijn ambitie is om uiteindelijk in de grootste wielerwedstrijden, zoals de Ronde van Vlaanderen, aan de start te staan en te koersen tegen de beste wielrenners ter wereld. In deze serie blogs neem ik jullie graag mee in mijn ervaringen, de overeenkomsten én verschillen tussen topsport en het bedrijfsleven.
In mijn vorige blog sprak ik over energiemanagement en waar jij rekening mee kunt houden als je een topprestatie wilt leveren. Natuurlijk maak ik veel trainingsuren op de fiets en is de fysieke component een groot onderdeel van mijn presteren, maar toch vind ik dat het mentale aspect vaak vergeten wordt.
Sportpsycholoog
Neem nu bijvoorbeeld het Nederlands Elftal. Er werd veel commentaar geleverd in de media na hun wanprestatie tegen Oostenrijk in de laatste wedstrijd van de groepsfase. Niet fit genoeg, tactisch en technisch verkeerde keuzes gemaakt waren de voornaamste conclusies. Maar toen zag ik op de NOS een video voorbijkomen van een sportpsycholoog Rico Schuijers, die zich verbaasde dat er zo weinig aandacht wordt besteed aan het mentale aspect van sporters. Hij gaf aan dat het daadwerkelijk mogelijk is om specifieke mentale vaardigheden te leren, om goed te kunnen presteren onder druk. Op momenten dat het écht moet.
Een aantal jaar terug heb ik hier ook met een sportpsycholoog over gesproken. Uit dat gesprek haal ik nog steeds een aantal belangrijke punten, om het op zware momenten ‘draaglijker’ te maken voor mijzelf. Zondag 23 juni, de dag van het NK Wielrennen, was hier een mooi voorbeeld van.
Bijzondere dag
Het Nederlands Kampioenschap wegwielrennen is altijd een bijzondere dag. Eens per jaar nemen de beste wielrenners van Nederland het tegen elkaar op in de strijd om de rood-wit-blauwe trui. Zo koerste ik in het verleden al tegen mannen als Mathieu van der Poel en Tom Dumoulin op het NK. Dit jaar ging Dylan Groenewegen met de trui naar huis, ook geen kleine naam.
Voor mij als continentale renner zijn deze dagen altijd erg mooi, om mijzelf te kunnen meten met dit soort renners. Mijn strijdplan voor deze dag was dan ook duidelijk: vol mee koers maken en proberen in de kopgroep terecht te komen. Het parcours was dit jaar in en rond Arnhem, met eerst 9 omlopen over de Posbank heen. Op zich geen super lastige klim, maar gezien het koersverloop (lees: volle bak) waren deze omlopen in het begin van de wedstrijd al erg zwaar.
Materiaalpech
Ik zat er vanaf het begin lekker in en zat continu scherp van voren. Ik weet wel dat ik als een wat grotere en zwaardere renner altijd slim met mijn krachten om moet gaan als het bergop gaat, maar met de juiste focus kon ik het telkens goed indelen om zo te overleven. Na ruim een uur koers kreeg ik helaas een grote teleurstelling te verwerken. In de afdaling reed ik door een kuiltje, waardoor mijn ketting eraf viel en mijn achterderailleur afbrak. Het was natuurlijk onmogelijk om zo verder te fietsen, dus riep ik door het oortje dat ik van fiets wilde wisselen.
Gelukkig was de ploegleiderswagen vrij snel bij mij en kreeg ik een reservefiets. Ik merkte al snel dat het zadel van deze reservefiets een stuk te hoog voor mij stond. Dit was zeker niet comfortabel en het maakte het lastig om goed kracht te kunnen leveren, vooral op de stukken bergop. Direct gingen er negatieve gedachtes door mijn hoofd. Op deze fiets deze loodzware koers uitrijden? Het leek mij op dat moment echt even onmogelijk. Het was immers nog ruim 150km te gaan.
Ik besloot die negatieve gedachtes niet toe te laten. Ik wilde koste wat kost er alles uithalen voor mijzelf die dag en moest terugdenken aan dat gesprek met de sportpsycholoog een aantal jaar geleden. Hij vertelde mij dat het slim is om zware opgaven in zo veel mogelijk kleine stukjes op te delen, als een soort subdoelen. Zo werk je van subdoel naar subdoel en denk je even niet aan het immense werk wat je nog moet gaan leveren.
Subdoelen stellen
Zo gezegd, zo gedaan. Elke keer dat ik weer een beklimming van de Posbank overleefde was er weer één. Elke keer haalde ik weer een subdoel en voelde mij hierdoor mentaal steeds sterker worden, ook al liepen de benen elke keer iets meer leeg. Ik was er ook enorm op gebrand om de finalerondes te halen, want ik wist dat mijn familie en vriendin daar stonden te kijken.
Uiteindelijk wist ik de koers op deze manier te overleven en na 200 loodzware kilometers als 27e over de finish te bollen. Vooraf was mijn doel voor deze wedstrijd heel anders. Ik wilde koers maken en veel in beeld rijden en niet, zoals ik nu eigenlijk deed, een vrij anonieme koers te rijden.
Maar toch was ik super trots op mijzelf dat ik het op deze manier aanpakte en zo toch de finish haalde, op een fiets die mij eigenlijk helemaal niet paste. Als ik heel eerlijk ben, zijn er denk ik maar weinig dagen in een jaar dat ik mentaal en dus ook fysiek zo diep kan gaan. Ik was goed uitgerust en voorbereid, dat zal zeker mee hebben gespeeld. Maar ik denk zeker door heel bewust met die subdoelen bezig te zijn in de koers, ik het een stuk ‘makkelijker’ heb gemaakt voor mijzelf.
Toepassen
In deze serie blogs ben ik natuurlijk op zoek naar overeenkomsten tussen topsport en het bedrijfsleven en ik ben ervan overtuigd dat dit een hele waardevolle is voor iedereen die voor een grote klus of project staat.
Vaak verteld ons brein ons dat sommige opgaves te groot zijn, eigenlijk als een soort zelfbescherming. Hierdoor onderschatten we ons kunnen. Ik ben ervan overtuigd, zeker door mijn ervaringen uit de topsport, dat iedereen altijd meer kan dan hij/zij denkt. Hierin is het wel belangrijk de mentale component te kunnen sturen voor jezelf.
Het stellen van subdoelen kan hierin dan ook een super waardevolle tool zijn, om op die manier het vele werk/inspanning in kleine stukjes op te delen. Hierdoor focus je je continu op het subdoel van dat moment en ben je minder bezig met alles wat er daarna nog moet gebeuren. Subdoel gehaald? Check! Door naar de volgende.
Mijn volgende koers? De Ronde van Oostenrijk. Hierin moet ik veel hoogtemeters zien te overwinnen. Hoe ik dat ga doen? Juist, subdoelen stellen! Van klim naar klim rijden. Of als het echt zwaar wordt, van bocht naar bocht. Maar ik weet zeker dat ik het kan! En misschien nog wel meer…
Wederom bedankt voor het lezen van mijn blog. Heb je vragen, opmerkingen of zou je eens met mij willen sparren? Stuur dan gerust een mailtje naar bram.dissel@blueon.nl
